نمی دانستم آیا زنده به گور خواهم شد ؟ اما همیشه پیش از اتفاق می لرزیدم پیش از هر حادثه ، پیش از دفن شدن ، نگاهم بر گوشه ای دو خته شده بود  و مادرم ، آه ...اشکهایش را که صورت معصوم و زیبایش را خیس کرده بود ، پاک می کرد . 

امروز صبح ، آیا کسی مرا صدا نزد ؟ کسی تکانم را نداد ؟ و فکر نکرد که مرده ام ؟ و نرفت؟

همان نبود که روبروی من ایستاده بود ، با چشمهای خیس ؟ آیا گریسته بود؟ رو به تپه ها ، که گونه هایش طعم گچ می داد . آیا جایی میان قلبش گوری بود که تا دید مرا پر شد و بالا رفت ؟ که بود او ؟ جوانی مادرم؟بعداز هشت هزار و پانصد و شصت و هفت روز نگران هنوز پیش از لرزش دوباره به من خیره شده و این بار دستهای من اشکهایش را از گونه سترد .

فدای نام « مادر»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: